صافی شنی 3

برای من که متولد دهه 60 شمسی هستم نگاه به تاریخ انقلاب و حوادث رخ داده در آن زمان همیشه از نظر منطقی سوالات بسیاری را برایم مطرح می کرده، هیچ وقت نتوانسته بودم با خودم کنار بیایم که چه شد که حکومتی با آن همه متفکر و مشاور و البته یک نفر به نام شاه نتوانند منطقی به حوادث نگاه کنند و برای آینده-حتی چند ماه بعد- پیش بینی درستی داشته باشند. که اگر می کردند هیچگاه تاج و تخت را ازدست نمیدادند...
اتفاق دیروز، دوشنبه، در تهران و توافق برای انتقال سوخت هسته ای به ترکیه و کلا غنی سازی در کشور دیگر و اینکه حکومت فعلی بعد از سالها تبلیغات و تهدیدات بالاخره تصمیم گرفت که سوخت هسته ای اش را مطابق با خواست غرب -دشمن!- از ایران خارج کند و جدای از مباحث سیاسی روز و فنی یک گام به عقب بگذارد، من را به یاد اشتباهات شاه در پایان حکومتش انداخت.
دقیقا اشتباهی از جنس اشتباه محمدرضا شاه وقتی که از ایران خارج شد، یا زمانی که اجازه ورود امام خمینی به ایران را داد. یا زمانی که به ارتباطات علمی ایران با غرب افتخار میکرد. عواملی که باعث شد حکومت پهلوی بسادگی منقرض شود و تقریبا یک انقلاب بدون خونریزی و انتقال آرام قدرت اتفاق بیوفتد.
حکومت اسلامی ایران برای بقای حیاتش به این اورانیم های دارای پتانسیل بمب شدن-هرچند که عملا نتوانند بمب شوند- نیاز داشت، به عبارت دیگر تنها گزینه حکومت فعلی برای بقا، الگوی کره شمالی بود.
گرچه شاید به قول دوستان جنگیدن در دوجبهه خارجی و داخلی برای حکومت سخت و ناممکن به نظر می رسید و مثلا با پذیرفتن شرایط غرب برای خروج اورانیم از ایران جبهه خارجی آرام خواهد شد اما باید در نظر داشت که با از دست دادن این ذخیره حیاتی بسیاری چیزها را از دست خواهد داد:
اولا که خروج اورانیم از ایران الزاما از شدت فشارهای خارجی نخواهد کاست.
ثانیا تبعات منفی این شکست هسته ای برای نیروهای خودی حکومت که -انرژی هسته ای- سالها مایه مباهاتشان بود باعث ریزش اعتقادی باز هم بیشتر از حکومت خواهد شد.
ثالثا با ترک این جبهه توسط حکومت، دشمن! پیشروی کرده و به سنگر حقوق بشر، دموکراسی و آزادی در ایران خواهد رسید.
رابعا، دیگر استفاده وحدت بخش آسیاب بادی گونهِ انرژی هسته ای، از تبلیغات داخلی حذف خواهد شد - اگر به ضد تبلیغ بدل نشود-. و بسیار موارد دیگر.
باز هم وقتی به حکومت نگاه میکنم اشتباهات واضحی رو می بینم که منجر به سقوط حکومت خواهد شد. و اگر حتی به تاج و تخت و بقای حکومتم هم فکر میکردم هیچ گاه این تصمیمات رو نمیگرفتم. شاید اشتباهات پایانی حکومت ها بدلیل انبوه بحران ها و عدم تصمیم گیری درست باشه...
اما در یک نکته مطمئنم که حکومت ها و حاکمانش هرگاه گرفتار غرور و طمع می شوند از بین می روند.

جمهوری اسلامی ایران با مدیریت هوشمندانه محمود احمدی نژاد یک گام دیگر به سمت اضمحلال پیش رفت.


پ. ن: مطلبی خواندم مربوط به توافق هسته ای با نام "خر برفت و خر برفت!" که اشاره دارد به داستان مولانا، کل داستان را از اینجا بخوانید.

روز یکشنبه 19 اردیبهشت خبر اعدام 5 فعال سیاسی با اتهام محاربه و بمب گذاری منتشر شد.

عکس: سفارت ایران در پاریس در محاصره معترضان به قتل فعالین سیاسی کرد

واکنش ها بسیار سریع و خشمگینانه بود، خصوصا اینکه دقیقا در 2 روز پشت سر هم 11 نفر به اتهامات مختلف اعدام می شوند. اما هیچکس بدرستی نمیداند که چه رخ داده است و چه اتفاقاتی در پیش خواهد بود. آیا باز هم فردا صبح خبر اعدام ناگهانی چند نفر دیگر از زندانیان باید خبر اول رسانه ها باشد؟

خبر مرگ افراد بسیار دلخراش و نگران کننده است، فارغ از اینکه در سر مقتول چه میگذشته یا نمیگذشته.... امیدوارم هرچه زودتر شاهد این قتل های-مثلا- قانونی نباشیم.