صافی شنی 3

برای من که متولد دهه 60 شمسی هستم نگاه به تاریخ انقلاب و حوادث رخ داده در آن زمان همیشه از نظر منطقی سوالات بسیاری را برایم مطرح می کرده، هیچ وقت نتوانسته بودم با خودم کنار بیایم که چه شد که حکومتی با آن همه متفکر و مشاور و البته یک نفر به نام شاه نتوانند منطقی به حوادث نگاه کنند و برای آینده-حتی چند ماه بعد- پیش بینی درستی داشته باشند. که اگر می کردند هیچگاه تاج و تخت را ازدست نمیدادند...
اتفاق دیروز، دوشنبه، در تهران و توافق برای انتقال سوخت هسته ای به ترکیه و کلا غنی سازی در کشور دیگر و اینکه حکومت فعلی بعد از سالها تبلیغات و تهدیدات بالاخره تصمیم گرفت که سوخت هسته ای اش را مطابق با خواست غرب -دشمن!- از ایران خارج کند و جدای از مباحث سیاسی روز و فنی یک گام به عقب بگذارد، من را به یاد اشتباهات شاه در پایان حکومتش انداخت.
دقیقا اشتباهی از جنس اشتباه محمدرضا شاه وقتی که از ایران خارج شد، یا زمانی که اجازه ورود امام خمینی به ایران را داد. یا زمانی که به ارتباطات علمی ایران با غرب افتخار میکرد. عواملی که باعث شد حکومت پهلوی بسادگی منقرض شود و تقریبا یک انقلاب بدون خونریزی و انتقال آرام قدرت اتفاق بیوفتد.
حکومت اسلامی ایران برای بقای حیاتش به این اورانیم های دارای پتانسیل بمب شدن-هرچند که عملا نتوانند بمب شوند- نیاز داشت، به عبارت دیگر تنها گزینه حکومت فعلی برای بقا، الگوی کره شمالی بود.
گرچه شاید به قول دوستان جنگیدن در دوجبهه خارجی و داخلی برای حکومت سخت و ناممکن به نظر می رسید و مثلا با پذیرفتن شرایط غرب برای خروج اورانیم از ایران جبهه خارجی آرام خواهد شد اما باید در نظر داشت که با از دست دادن این ذخیره حیاتی بسیاری چیزها را از دست خواهد داد:
اولا که خروج اورانیم از ایران الزاما از شدت فشارهای خارجی نخواهد کاست.
ثانیا تبعات منفی این شکست هسته ای برای نیروهای خودی حکومت که -انرژی هسته ای- سالها مایه مباهاتشان بود باعث ریزش اعتقادی باز هم بیشتر از حکومت خواهد شد.
ثالثا با ترک این جبهه توسط حکومت، دشمن! پیشروی کرده و به سنگر حقوق بشر، دموکراسی و آزادی در ایران خواهد رسید.
رابعا، دیگر استفاده وحدت بخش آسیاب بادی گونهِ انرژی هسته ای، از تبلیغات داخلی حذف خواهد شد - اگر به ضد تبلیغ بدل نشود-. و بسیار موارد دیگر.
باز هم وقتی به حکومت نگاه میکنم اشتباهات واضحی رو می بینم که منجر به سقوط حکومت خواهد شد. و اگر حتی به تاج و تخت و بقای حکومتم هم فکر میکردم هیچ گاه این تصمیمات رو نمیگرفتم. شاید اشتباهات پایانی حکومت ها بدلیل انبوه بحران ها و عدم تصمیم گیری درست باشه...
اما در یک نکته مطمئنم که حکومت ها و حاکمانش هرگاه گرفتار غرور و طمع می شوند از بین می روند.

جمهوری اسلامی ایران با مدیریت هوشمندانه محمود احمدی نژاد یک گام دیگر به سمت اضمحلال پیش رفت.


پ. ن: مطلبی خواندم مربوط به توافق هسته ای با نام "خر برفت و خر برفت!" که اشاره دارد به داستان مولانا، کل داستان را از اینجا بخوانید.

روز یکشنبه 19 اردیبهشت خبر اعدام 5 فعال سیاسی با اتهام محاربه و بمب گذاری منتشر شد.

عکس: سفارت ایران در پاریس در محاصره معترضان به قتل فعالین سیاسی کرد

واکنش ها بسیار سریع و خشمگینانه بود، خصوصا اینکه دقیقا در 2 روز پشت سر هم 11 نفر به اتهامات مختلف اعدام می شوند. اما هیچکس بدرستی نمیداند که چه رخ داده است و چه اتفاقاتی در پیش خواهد بود. آیا باز هم فردا صبح خبر اعدام ناگهانی چند نفر دیگر از زندانیان باید خبر اول رسانه ها باشد؟

خبر مرگ افراد بسیار دلخراش و نگران کننده است، فارغ از اینکه در سر مقتول چه میگذشته یا نمیگذشته.... امیدوارم هرچه زودتر شاهد این قتل های-مثلا- قانونی نباشیم.

ظاهرا این روزها بازار نامه نویسی و افشاگری داغ شده، و خب بر اساس وظیفه اطلاع رسانی در این دنیای مجازی و اکثرا محدود، -که به تازگی سرویس جستجوی عکس گوگل رو هم فیل تر کردن!!- به نظر میرسه که باید کمی هم فعالیت خبری رو چاشنی وبلاگ نویسی کرد(مهندس هم گفته!)
به همین منظور مناسب دونستم که نامه اخیر آقای محمد نوری زاد به آقای خامنه ای رو که در زندان نوشته و مثل توپ صدا کرده رو بطور کامل نقل قول کنم.
البته لازم به ذکره که ایشون مدتی از نویسندگان روزنامه کیهان وابسته به ارگان رهبری بودند و شدیدا از طرفداران رهبری بوده و هستند که بخاطر نوشتن نامه انتقادی به رهبر دستگیر و بازداشت شدند، دلیل معروفیت محمد نوری زاد تلاقی سبک نگرش قیم سالارانه و همزمان واقع بینانه و دموکرات است که به خاطر قسمتش دومش در زندان قرار داره!
نقل از سایت کلمه:
(تاکید ها از من است)

کلمه: محمد نوری زاد جهادگر و مستند ساز آزاده که بیش از ۱۲۰
روز است که به علت چند نامه انتقادی و دلسوزانه و نیز انتقاد از ریس قوه قضاییه در زندان به سر می برد در نامه ای مشفقانه از زندان اوین دغدغه های خود را برای نظام وانقلاب و کشور با رهبر انقلاب در میان گذاشته است.

متن نامه که در اختیار”کلمه” قرار گرفته است به شرح زیر است:

به نام خالق آزادی

سلام به رهبر گرامی جمهوری اسلامی ایران

این روزها، نزدیک به چهار ماه است که به خاطر نگارش نامه به حضرتعالی در زندانم. شصت وهشت روز از این مدت را در زندان انفرادی به سربرده ام. توسط بازجوهای خود مورد اهانت و ضرب و شتم قرار گرفته ام. درهمه ی این احوال، از جنابعالی به عنوان رهبری فهیم و آگاه اسم برده ام که اگر قرار باشد تغییری در اوضاع کشور رخ دهد، این تغییر از ناحیه ی شما بسیار شدنی تر و پایدارتر خواهد بود. من شخصاً امیدی به نقش آفرینی سایر افراد و دستگاههای کشور ندارم. شما را از نزدیک می شناسم. به روح بلند شما واقفم. شما نیز نیک و از نزدیک مرا می شناسید.

در این ماه های زندان از آنچه در بیرون گذشت بی خبر بودم، اما در دیدار کوتاهی که فقط یک بار، گذرا، با خانواده ی خویش داشته ام، دانستم که در غیاب من آقای مهندس موسوی و حجج اسلام خاتمی و کروبی با خانواده ی من دیدار کرده اند. نمی دانم چرا، اما بسیار دوست می داشتم خود شما نیز با آن بزرگواری که از شما سراغ دارم، به دیدار
خانواده ام قدم رنجه می فرمودید، به آنها دلداری می دادید و به آنان می فرمودید که:
فلانی -نوری زاد- درست در روزهای بحرانی، با برنامه های تلویزیونی اش، با نوشته هایش، برای منِ رهبر که در معرض تهاجمات طوفانی این و آن قرار گرفته بودم، به میدان آمد و از من سخت جانبداری کرد. امروز او در زندان است؛ به خاطر انتقاد از من! او باید در زندان ادب شود. همسر و فرزندانش توسط بازجوهای بی سواد و بی ادب و تندخو به ناسزا گرفته شوند و خود او به تلخ ترین شکل ممکن به ورطه ی تهدید و تحقیر و ضرب و شتم درافتد. اما این دلیل نمی شود که منِ رهبر قدر زحمت های پیشین او را ندانم و به خانواده اش سر نزنم. یا اگر خود به دیدار آنان نروم، نماینده ام را نیز به این منظور به سراغشان نفرستم.

رهبر گرامی، چشم انتظاری خانواده ی من، برای تماشای جمال مبارک شما و رویت نماینده ی شما به جایی نرسید. لابد؛ در این گردونه، آدمها، تاریخ مصرف دارند. که اگر به سر رسیدند، مثل دستمال آلوده، باید به دور انداخته شوند. اما گرایش من و امثال من به شما، گرایش به شخص خامنه ای نبوده و نیست. ما، در جمال اندیشه های شما، افق های گمشده ی آرزوهای شریف مردم خویش و مردم جهان را می دیدیم. یادم هست این اواخر، وقتی تلاش کردم به دیدار شما بیایم و آقای حسین محمدی -از دفتر شما- ماه ها مرا به امروز و فردا وعده می داد، در نامه ای به او نوشتم: من از خود خامنه ای، به خدای خامنه ای پناه می برم! و دیگر سراغی از شما نگرفتم. و شما نیز! چرا که دانستم شما از محاصره ی آدم های جاهل، از تماشای افق آرزوهای مردم باز مانده اید. من می خواستم در آن ملاقاتهای احتمالی، همین نگرانیها را با شما بگویم. اما گویا محاصره کنندگان شما از صراحت سخن من و از اندیشه ی من آگاه بودند. همین آقای حسین محمدی، بعد از دیدار اعضای انجمن قلم با حضرتعالی، که حقیر نیز یکی از آنان بود، به من
گفت: آقای نوری زاد، من، قربه الی الله از شما میترسم. ترس او، از همان نشست پا گرفته بود که من، بی ملاحظه راجع به اعتیاد گسترده مردم و جوانان به مواد مخدر و آشوبی که در ساختار اجتماعی شهرهای کوچک و بزرگمان درافتاده به آشنا سخن گفتم.

اکنون اما چرا از زندان برای شما نامه می نویسم؟ برای اینکه هنوز ناباورانه، به شما، آری به شخص شما، امید بسته ام. باورم بر این است که: شما مگر برای این انشقاق بزرگ مردمان چاره ای بیندیشید. شما، امروز رهبر کدام مردمید؟ من مردم فراوانی برای شما نمی بینم. رهبری، آن هم بر حداقل مردم، که غرورآفرین نیست. مبادا من و شما را ازدحام مردمی که به استقبال یک مسئول و یا خود جنابعالی می آیند، بفریبد. شما اگر به دیگر افراد مشهور هم اجازه ی سخنرانی و حضور در کشورتان بدهید، غوغای مردمان ما فزونی خواهد گرفت. اجتماع فراوان این مردم، هیچ گاه قابل استناد نبوده و نیست.
امروز شما بر کشوری رهبری می کنید که مردمش از دست رفته است. کشوری که در گردونه ی چه کنم های بسیاری گرفتار است. کشوری که اتحاد و یکپارچگی اش، به دست خود شما و اطرافیان شما، به حاشیه رفته است و نگرشی قلیل و تنگ به میدان آمده. نمی دانم امسال را سال چه نامیده اید. شنیده ام که به کوشش و تلاش در آن اشاره شده است. این نامگذاری، نشان می دهد که بعضاً مشاوران شما، افراد صادق و کارآمدی نیستند. من و همه، آنجا به شما آفرین می گفتیم که امسال را سال آشتی ملی می نامیدید و خود برای این پیوند مبارک اما دشوار و سخت، پیشقدم می شدید. اگر کوشش و تلاش برای شما مهم است، از انرژی آن در آشتی ملی باید بهره ببرید.

رهبر گرامی، می دانم سخنان ناگوار من چه بسا تلخ و آشوبنده باشد. اما بیایید سخن تلخ و صادقانه مرا، بر شیرینی سخن چاپلوسانه ی کسانی که شما را احاطه کرده اند، ترجیح دهید. جامعه ی ما، در جوار یک انفجار بزرگ است. دیگ جوشانیست که ما به خاطر آزار از خروج پرسروصدای بخار آن، چوب کبریتی در سوپاپ آن فرو کرده ایم. من با همه ی اطمینانی که سابقاً در جانبداری از شما می نوشتم، اکنون نیز در جانبداری از شما مینویسم: ما، به روزهای پایانی فرصت آزمون خویش رسیده ایم. روزهایی که دست تقدیر، سنتهای ناب و حتمی خدای متعال، ما را از گردونه ی امتحان به در می برد. امتحانی که در این سی سال فرصت، جز خراش و خرابی با ما نبوده است. ما و شما؛ مردم خویش را از دست داده ایم. اگر سکوت و آرامشی در آنان میبینید به ضرب زور و اسلحه است. اگر باور ندارید به یک آزمون خیالی تن در دهید. به دو کشور ایران و مثلاً سوئد یا کانادا یا حتی مالزی اعلام می کنیم که مردم این دو کشور، یک روز، فقط یک روز پلیس و بسیج و اسلحه ای بر سر نخواهند داشت و آزادند که هرچه می خواهند انجام دهند. فقط طی یک روز. تصور می کنید در پایان این یک روز؛ کشور ما و شما چگونه خواهد بود؟ و کشورهای دیگرچطور؟ قصد من از این مقایسه، مجیزگویی از غرب یا سایر کشورها نیست. بلکه می خواهم به شکنندگی آرامش و سکوت دروغین جامعه ی خویش اشاره کنم.

رهبر عزیز! من و بسیاری، هنوز دوستدار شما و سرنوشت کشور خویشیم. به رهبری شما بر مقدرات کشور ایمان داریم. ما دوست داریم با رهبری شما به افقهای مبارک دست ببریم. اما شما ظاهراً این اشتیاق را طالب نیستید. بعضاً مشاوران و دوستان ناآگاهی شما را در محاصره ی خود گرفته اند، به شما اطلاعات و آمار نادرست میدهند. و از زبان
شما سخن غیرواقع برمی آورند. دوستانی همچون آقای شریعتمداری کیهان، که اطمینان دارم آنگاه که همه از اطراف شما پراکنده شدند و شما و او در یک جزیره تنهایی تنها ماندید، او درجانبداری غلیظ از شما، به مخالفت با خود شما برخواهد خواست!

برخلاف ظاهر تلخ نوشته ام، با صدای بلند و آوازی که همه ی هستی را درنوردد اعلام می دارم که: ما شما را دوست داریم و به پایان خوب سرنوشت شما سخت علاقه مندیم. مرا و ما را باور کنید. حتی در خیال احتمال دهید که ما درست می گوییم. این احتمال هیچ هزینه ای برای شما ندارد. در خیال خود باور کنید که دوستان خوب شما، فراتر از شما، و در صنفی که انگ دشمن بر پیشانی آحادش خورده است، غم شما را می خورند و مضطربانه علاقمند درخششِ نابِ شما در این روزهای پایانی آزمون الهی اند و با شجاعت تمام، شجاعتی که من شخصاً در شما باور دارم، امسال را سال آشتی ملی اعلام کنید و از ملامت هر ملامتگری نهراسید. که خدا شما و ما را کفایت میکند. خدایی که دست خود و دست مردم را در دست شما می نهد. یاعلی!

فرزند شما: محمد نوری زاد. اوین بند۲۴۰- سلول۵۷

بدون شرح!

از نیک آهنگ کوثر

احتمالا در این مدت از مشکلات تصمیم گیری بین دو قوه مقننه و مجریه آگاه شده اید، خصوصا بعد از پایان تعطیلات سال جدید.

از نیک آهنگ کوثر

پ.ن: مثالی در وبلاگ راز سربه مهر دیدم، گفتم ذکر آن خالی از لطف نیست:

سلام خدمت همگی دوستان
سال هزار و سیصد و هشتاد و نه خورشیدی رو به همه دوستان تبریک میگم و عذر می خوام بابت چند هفته ای که نبودم و گرفتاری روزمره نمیگذاشت که سری بزنم و مطلبی بنویسم. البته ناگفته نماند که واقعا این روزا حس و حال نوشتن مطلب هم نبود...
گفته اند مهمان اگر یک بود چه غم بود؟
نوشتن مطلب و اشاره به مشکلات هم حسن خوبی دارد و هم حسن بدی! حسن خوبی آن را که همه میدانیم و اما حسن بدی آن این است که بتدریج دیدن مطالب منفی و کژی کاستی روحیه آدم را خراب میکنه اونم وقتی که همش حسن بدیه!!
بگذریم، امیدوارم در سال جدید با محول الحول شدن، همه چیز بتدریج تغییر کنه و حال همه خوب شه!
تصمیم دارم که در سال جدید بیشتر با مطالب طنز در خدمتتون باشم. چون طنز خواص زیادی داره، مثلا هم بعد انتقادی داره هم باعث تغییر طبع میشه و هم در اون میشه مطالبی رو گفت که به صورت معمول نمیشه.
امیدوارم در مجموع وبلاگ خوبی از آب دربیاد و خوشحال میشم که دوستان نظرات و راهنمایی هاشونو دریغ نکنن.
به مناسبت این ایام آرزوی سلامتی، شادکامی و روزهایی بهتر رو برای همه آریایی ها دارم.

امشب بی بی سی فارسی فیلمی را پخش کرد که اتفاقات دو روز بعد از انتخابات رو نشان می داد. مربوط به حمله نیروهای دولتی به کوی دانشگاه تهران، زمانی که نه هنوز راهپیمایی میلیونی رخ داده بود و نه موضع گیری ها انجام شده بود.
جدا از بحث خوب و بد ماجرای اتفاق افتاده، نمایش فیلم شب حادثه که با دوربین نیروهای حکومتی (احتمالا وزارت اطلاعات) و با کیفیت نسبتا خوب گرفته شده بود، بسیار عجیب و بحث برانگیز است.
اینکه چطور این فیلم به دست تلویزیون نوپای انگلیسی رسیده است؟ و چرا بی بی سی فارسی؟

هزاران فکر خفته با این اتفاق در ذهن بیدار می شود. از ارتباط سالیان دور جواد لاریجانی با انگلیس و سخنان اخیر وی تا آخرین خبر که اعلام تجدید نظر روابط با انگلستان از سوی وزیر امور خارجه ایران است.
حتی بحث ابتکار عمل رسانه ای نیز دور از ذهن نیست دقیقا مانند همان کاری که شبکه الجزیره در جنگ با تروریسم در افغانستان انجام داد و برنده جنگ رسانه ای شد.(قدرتی -حداقل- معادل یک ارتش مسلح)

کسی فکرش را هم نمیکرد که بتوان به این ایده جامه عمل پوشاند، اما عکس زیر دقیقا همین تلاش را نه به صورت سمبلیک و طنز آلود بلکه واقعی به تصویر می کشد. جایگزینی رنگ آبی به جای سبز!

اشاره به طرح اجرای هدف مند کردن یارانه ها براساس خوشه بندی!

لازم به ذکر است در این طرح، خانواده فرضی 4 نفره
با حقوق کمتر از 315 هزار تومان شامل خوشه اول!
از 315 تا 521 هزار تومان شامل خوشه دوم بوده،
بقیه هم که مرفه بوده و یارانه ای نمی گیرند!
در خبر دیگری خط فقر 700 هزار تومان تعیین شده است.
همچنین "سخنگوي طرح تحول اقتصادي دولت" گفته است به 50 میلیون نفر خوشه اول و دوم، معادل 70 درصد جمعیت یارانه پرداخت می شود.
البته یارانه پرداختی هم تا امروز (چون این رقم بطور روزانه در حال کاهش است!) رقمی مابین 20 تا 40 هزار تومان است که برای همان خانواده فرضی می شود 80 تا 150 هزار تومان!
از این اخبار می توان نتیجه گرفت که حدود 70 درصد جمعیت ایران زیر خط فقر زندگی می کنند!
با چندتا حساب سرانگشتی هم مشخص می شود که اگر شما حداقل 10 میلیون تومان سرمایه داشته باشید، با سود بانکی 17 درصد جزء خوشه سوم محسوب می شوید، یعنی مرفه!
خیلی خوشبختی وجود دارد در ایران که نمیدانستیم . . .

بدون شرح!

متن کامل بیانیه بدون هیچ توضیحی به دنبال می آید:

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا ابا عبدالله. انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم و وال لمن والاکم و عاد لمن عاداکم. فیالیتنی کنت معکم فافوزا فوزا عظیما

همواره به اینجانب و دوستان گفته می شد که اگر شما اطلاعیه ندهید مردم به خیابانها نخواهند آمد و آنان از اعتراضات و مطالبات خود دست برخواهند داشت وآرامش به کشور برخواهد گشت. بنده به عنوان یک همراه جنبش عظیم سبز مردمی با این نظر موافق نبودم و می اندیشیدم که تا اصلاحات لازم با تکیه براصول روشن که می توان آنها را از قانون اساسی استخراج کرد، صورت نگیرد ، آب رفته به جوی باز نخواهد گشت.

برای مراسم عاشورای حسینی علیرغم درخواستهای فراوان، نه جناب حجت الاسلام و المسلمین کروبی اطلاعیه دادند و نه حجت الاسلام و المسلمین خاتمی اطلاعیه صادر کردند و نه بنده و دوستانم. با این وصف یک بار دیگر مردمی خداجوی به صحنه آمدند و نشان دادند که شبکه های وسیع اجتماعی و مدنی که در طول انتخابات و بعد از آن به صورت خود جوش شکل گرفته است، منتظر اطلاعیه و بیانیه نمی مانند. در حالی که مردم نه روزنامه همراه و مشوقی در کنار خود داشتند و نه از صدا و سیما، به عنوان رسانه ای ملی و بی طرف و منصف و عاقل بهره می بردند. باز همه ملت ها و جهانیان شاهد بودند که در میان طوفانی از تهدیدها و تبلیغات و تکفیرها و اهانتها، عزاداران حسینی در این روز مقدس حسین حسین گویان به صورت مسالمت آمیز و بدون شعارهای تند روانه میدانها و مسیرهایی شدند که خود انتخاب کرده بودند و این بار نیز چون دفعات گذشته با اعمال تحریک آمیز مواجه شدند، خشونت های غیرقابل باور چون زیر کردن راهپیمانان، تیراندازی نیروهای لباس شخصی که امروز هویت آنها بر کسی پوشیده نیست و روز بروز پرده از چهره آنان و سرانشان کنار زده می شود، فاجعه ای را آفرید که اثرات آن به این زودی از صحنه سیاسی کشورمان رخت برنخواهد بست.

مشاهده فیلم های تکان دهنده عاشورا نشان می دهد که اگر شعارها و حرکات جاهایی به سمت افراط غیر قابل قبول کشانده می شود، ناشی از به زیر انداختن افراد بی گناه از روی پل ها و بلندی ها، تیراندازی ها و آدم زیر کردن ها و ترورهاست . جالب آنکه در بعضی از این فیلم ها دیده شده است که مردم در پشت چهره نیروهای انتظامی و بسیجی مهاجم برادران خود را می بینند و در شرایط بحرانی و پر از خشم و هیاهوی آنروز سعی می کنند بدانها آسیبی نرسد. اگر صدا و سیما یک جو انصاف و عقل داشت می توانست برای تلطیف فضا و نزدیک کردن مردم به همدیگر گوشه ای از این صحنه ها را نشان دهد. ولی هیهات! جریان روزهای بعد از عاشورا و گسترش دستگیریها و دیگر تمهیدات دولتی نشان می دهد که مسئولان اشتباهات گذشته را این بار در وسعت بیشتر تکرار می کنند و آنها می اندیشند سیاست ارعاب تنها راه حل است.

گیرم که چند روز با دستگیریها ، خشونت ها ، تهدیدها و بستن دهان روزنامه ها و رسانه ها سکوت برقرار گردید، تغییر قضاوت مردم را نسبت به نظام چگونه حل می کنید؟ تخریب مشروعیت را چگونه جبران می نمائید؟ نگاه ملامت آمیز و متعجب همه جهانیان از این همه خشونت یک دولت به ملت خود را چگونه تغییر می دهید؟ با مشکلات بر زمین مانده اقتصادی و معیشتی کشور که به دلیل ضعف مفرط دولت روزبروز وخیم تر می شود چه می کنید؟ با چه پشتوانه ای از کارآمدی و انسجام ملی و سیاست خارجی موثر، سایه قطعنامه ها و امتیازخواهی های بیشتر را در سطح بین الملل از سر کشور و ملتمان دور می کنید؟

اینان می اندیشند با عقب راندن نخبگان و روشنفکران و دانشگاهیان و فعالان از صحنه سیاسی خواهند توانست بدون پرداختن ریشه ای به مسائل امروز کشور به دیروز قبل از انتخابات برگردند؟ اما کسانی که تاریخ را خوانده اند و کمی با ماهیت پیچیده جوامع آشنایی دارند می دانند که این تفکر ناشی از یک توهم واقع گریز و پناه بردن به رویکردهای کم عمق و گول زننده است .

بنده به صراحت و روشنی می گویم فرمان اعدام و قتل و زندانی کروبی و موسوی و امثال ما مشکل را حل نخواهد کرد . سخنان روز چهارشنبه میدان انقلاب و قبل از آن نماز جمعه هفته پیش دانشگاه که توسط چهره های منتسب به نظام ایراد گردید، نتایج هر نوع اقدام تروریستی را مستقیما به سمت کانون نشانه خواهد رفت و گره مشکل بحران کنونی را نا گشودنی خواهد ساخت. گوساله و بزغاله خواندن بخش عظیمی از جامعه و خش و خاشاک نامیدن آنان و مباح کردن خون عزاداران حسینی فاجعه ای است که هم اکنون توسط افرادی مشخص و صدا و سیما در جامعه رخ داده است. این چه سخنرانی است که از تریبون دولتی مردم را به جنگ با یکدیگر دعوت می کند و یک عده را حزب الله می نامد و عده ای دیگر را حزب الشیطان؟ بارها در یک سخنرانی کوتاه اعلام می کند مردم توجه کنید جنگ است! آیا این سخنان دعوت به جنگ و شورش داخلی نیست ؟ با توجه به استفاده از اصطلاحات مذهبی و اشاره به آیات و روایات ، این مراجع عظام و روحانیون فاضل هستند که می توانند بگویند با این گونه اشخاص چه می توان کرد؟

آنچه به بنده به عنوان یک فرد کوچک این جامعه مربوط می شود استقبال از هر هجمه ای در راه اسلام و کشور عزیزمان است و سخنان چند روز اخیر بنده را به یاد کلام امام رحمه الله علیه می اندازد که " بکشید ما را ، ما نیرومند تر می شویم". بنده ابایی ندارم که یکی از شهدایی باشم که مردم بعد از انتخابات در راه مطالبات به حق دینی و ملی خود تقدیم کردند و خون من رنگین تر از آن شهدا نیست.

بنده به صراحت می گویم تا وجود یک بحران جدی در کشور به رسمیت شناخته نشود، راهی برای خروج از مشکلات و مسائل پیدا نخواهد شد. عدم اذعان به بحران ، توجیه گر ادامه راه حل های سرکوبگرانه خواهد شد. اذعان به وضعیت بحرانی می تواند راه حل را نه در سرکوب که بر سر آشتی ملی قرار دهد . تهمت بی دینی و همراهی با قدرتهای بیگانه مستکبر و افراد بدنام و جریانهای منحوسی چون منافقین به فرض آنکه به حذف فیزیکی تعدادی از خدمتگزاران اسلام و مردم منتهی شود ناشی از چشم بستن به ماهیت مشکلات ملی کشور است. من به عنوان یک دلسوز می گویم منافقین با خیانت ها و جنایت های خود مرده اند، شما برای کسب امتیازهای جناحی و کینه ورزی آنها را زنده نکنید .

من لازم می دانم قبل از آنکه راه حل خودم را برای خروج از بحران مطرح سازم ، برهویت اسلامی و ملی و مخالف سلطه بیگانگان و وفادار به قانون اساسی ما و جنبش سبز تاکید نمایم. ما پیروان اباعبدالله حسین علیه السلام هستیم. ما شیفتگان حریتی هستیم که منادیش آن امام مظلوم بود . ما پیرو کسی هستیم که در قلمرو وسیع اسلامی ربودن خلخالی از پای یک زن را برنمی تابید. ما معتقد به تفسیر رحمانی از اسلام هستیم که انسانها را یا هم کیش هم می دانند و یا همسانانی در خلقت. نگاهی که بر کرامت ذاتی انسان باور دارد و برنمی تابد که ضارب او در زندان با غذایی جز شبیه غذای او نگهداری شود و یا مورد شکنجه و امثال آن قرار گیرد.

بنده و دوستان عزیزم که امروز بسیاری از آنها در زندانها محبوس هستند پای بندان سرسخت استقلال کشور هستیم و از اینکه بازار اسلامی ما تبدیل به یک بازار مکاره برای کالاهای بیگانه شده است رنج می بریم. ما به شدت با فساد موجود که ناشی از سیاستهای سوء و عدم تدبیر است مخالفیم. ما می گوئیم نهاد بزرگ و تاثیر گذاری چون سپاه اگر هر روز چرتکه بیاندازد که قیمت سهام چقدر بالا و پائین رفته نمی تواند از کشور و منافع ملی آن دفاع نماید؛ هم خود به فساد کشیده می شود و هم کشور را به فساد می کشاند . ما می گوئیم و حاضریم در مباحثات نشان دهیم که امروز منافع و حقوق مستضعفان و کارگران و کارمندان و سایر اقشار ملت در یک فساد بزرگ در حال غرق شدن است . جنبش سبز مخالف دروغ است و آنرا آفتی خانمان برانداز برای کشور می داند و از اینرو دروغ های سیاسی و امنیتی و اقتصادی و فرهنگی و امثال آنرا خطری بزرگ برای کشور می دانیم.

ما یک دولت و نظام صادق و رئوف و با شفقت و مبتنی بر آراء مردم می خواهیم که به تنوع آراء و عقاید مردم نه به شکل تهدید که بلکه بصورت یک فرصت نگاه کند. ما سرک کشیدن به زندگی خصوصی مردم، تفتیش عقاید، تجسس، بستن روزنامه ها و محدود کردن رسانه ها را مخالف دین مترقی و رهایی بخش خود و مخالف قانون اساسی برآمده از این دین می دانیم. ما ضایع کردن یک ریال از بیت المال را در جهت اهداف باندی و جناحی حرام می دانیم و می گوئیم که سند چشم انداز ملی بیست ساله که به تایید همه ارکان نظام رسیده است امروز به یک ورق پاره بی ارزش تبدیل شده است. ما هشدار می دهیم که رقیبان بزرگی در منطقه با رشدهای اقتصادی دو رقمی در حال ظهور هستند و روز به روز قوی تر می شوند . درحالیکه ما متاسفانه از دادن یک بودجه سالانه و نگهداشتن حسابهای ذخیره ارزی و امانت در سپرده های مردم و پاسخگویی در مقابل دیوان محاسبات عمومی و مجلس شورای اسلامی عاجز هستیم .

ما نه آمریکایی هستیم و نه انگلیسی . تا حال نه کارت تبریکی برای روسای کشورهای بزرگ فرستاده ایم و نه امید یاری آنها را داریم و می دانیم با اصالت قدرت در روابط بین اللمل هر کشور به دنبال منافع ملی خود است و ما بیزار از کسانی هستیم که بر عرف و اعتقادات دینی و ملی ملت خود احترام نمی گذارند . و مضحک است که بما تهمت اهانت به قرآن ، عاشورای امام حسین یا پاره کردن عکس حضرت امام قدس سره زده شود . مسلما حرمت شکنی اگر در روز عاشورا صورت گرفته باشد مورد تایید ما نیست، اما بدترین نوع حرمت شکنی را کشتن بندگان بیگناه و عزادار در روز عاشورا و در ماههای حرام می دانیم .

اما من برآنم که راه حل مشکلات پیش آمده و بحران موجود چنین است؛ وضعیت کشور امروز چون رودخانه خروشان و عظیمی است که سیلابهای تند و حوادث گوناگون باعث طغیان و گل آلود شدن آن شده است . راه آرام کردن این رودخانه بزرگ و روشن ساختن و زلال کردن آب آن در یک اقدام سریع و عاجل امکان پذیر نیست . اندیشیدن باین گونه راه حلها که عده ای توبه کنند و عده ای معامله کنند و بده و بستانی صورت گیرد تا این مشکل بزرگ حل شود عملا به بیراهه رفتن است .

بنده راه حل را در روانه ساختن نهرها و چشمه هایی از آب روشن و شیرین به بستر این رودخانه می دانم که بتدریج و طی یک فرآیند تدریجی کیفیت آب و وضع رودخانه را تغییر دهد . و نیز اعتقاد دارم که هنوز دیر نشده است و نظام ما آن قدرت را دارد که در صورت تدبیر و در صورت داشتن یک نگاه احترام آمیز و توام با ملاطفت به همه ملت و اقشار آن این مهم را بانجام برساند . بنده تعدادی از این راه حلها را که چون نهرها و چشمه هایی از اب روشن می تواند فضای ملی را تحت تاثیر قرار دهد و اوضاع را به سمت بهبود ببرد، بیان می کنم :

1- اعلام مسئولیت پذیری مستقیم دولت در مقابل ملت و مجلس و قوه قضائیه به نوعی که از دولت حمایت های غیرمعمول در مقابل کاستی ها و ضعف هایش نشود و دولت مستقیما پاسخگوی مشکلاتی باشد که برای کشور ایجاد کرده است . به یقین اگر دولت کارآمد و محق باشد خواهد توانست جواب مردم و مجلس را بدهد و اگر بی کفایت و ناکارآمد بود مجلس و قوه قضائیه در چهارچوب قانون اساسی با او برخورد خواهند کرد .

2- تدوین قانون شفاف و اعتماد برانگیز برای انتخاباتها به نوعی که اعتماد ملت را به یک رقابت آزاد و منصفانه و بدون خدعه و دخالت قانع سازد . این قانون باید شرکت همه ملت را علیرغم تفاوت در آراء و اندیشه ها تضمین کند و جلوی دخالت های سلیقه ای و جناحی دست اندرکاران نظام را در همه سطوح منتفی سازد . مجالس اولیه انقلاب می تواند به عنوان الگویی مورد توجه قرار گیرند .

3- آزادی زندانیان سیاسی و احیاء حیثیت و آبروی آنها . بنده یقین دارم که این اقدام نه به ضعف که به درایت نظام تعبیر خواهد گشت . و نیز آگاهیم که جریانهای سیاسی منحطی با این راه حل مخالف هستند .

4- آزادی مطبوعات و رسانه ها و اجازه نشر مجدد روزنامه های توقیف شده جزء ضروریات روند بهبود است . ترس از آزادی مطبوعات باید از بین برود و تجربیات جهانی در این زمینه باید مورد توجه قرار گیرد . گسترش کانال های ماهواره ای و اهمیت یافتن آنها و تاثیرگذاری قاطع این رسانه که بخوبی ناکافی بودن روش های قدیمی و محدودیت صدا و سیما را می رساند . پارازیت ها و محدودیت های اینترنتی می تواند برای مدت کوتاهی اثرگذار باشد . تنها راه چاره داشتن رسانه هایی متنوع و آگاه و آزاد در داخل کشور است . آیا زمان آن نرسیده است که با اقدامی شجاعانه و ناشی از اعتماد به متفکران و نیروهای خلاق جامعه ، نگاهها را از آنسوی مرزها به شکوفایی خلاقیت سیاسی و فرهنگی و اجتماعی داخلی برگردانیم ؟

5- برسمیت شناختن حقوق مردم برای اجتماعات قانونی و تشکیل احزاب و تشکل ها و پایبندی به اصل 27 قانون اساسی . اقدام در این زمینه که می تواند با درایت و همکاری همه علاقمندان به کشور صورت گیرد در طول چند ماه می تواند فضایی توام با دوستی و محبت ملی را جایگزین در گیری سازمان بسیج و نیروهای امنیتی با مردم و یا درگیری مردم با مردم نماید .

به بندهای فوق پیشنهادات دیگری نیز می توان اضافه کرد . به نظر بنده حتی یک جوی کوچک زلال در این بین می تواند مغتنم باشد . ضرورتی ندارد همه بندها با هم شروع شود . مشاهده عزم در این راه بروشنی افق کمک خواهد کرد . و کلام آخر آنکه همه این پیشنهادات بدون نیاز به توافق نامه و مذاکره و داد و ستدهای سیاسی و از موضع حکمت و تدبیر و خیرخواهی می تواند اجرایی شود .